“Bak, sana çiçek getirdim. Tohumlarini kendim ektim, suladim, tohumun filiz vermesini bekledim; sana layik olacagini düsündügüm bir çiçek açana kadar baktim ona. Simdi onu sana veriyorum. Seni seviyorum, (beni sev).”
Söylemesi gerçekten zor mu? Bunu söylerken karsimizdakinden ne bekliyoruz, ona nasil bir anlam yüklüyoruz? Ya da aslinda duymak istedigimiz ne? Sevilme istegi; görülme, kabul edilme ihtiyacinin izdüsümü olan, epey tanidik bir his. Bu yolda kendiligimizden vazgeçtiklerimiz ve ögrendiklerimiz zamanla kisiligimizi olusturuyor.
Her kisi olgunluga eristiginde, öncelikle çocuklukta karsilastigi bu sevilme istegiyle farkli bas ediyor. Güvende hissetmedigimizde katmanlarimizi kapatip ara yüzler olusturabiliyoruz. Bu yarattigimiz kisilige inanmak için kendi duygularimiza da yabancilasabiliyoruz.
Aylin Zaptçioglu’nun x-ist’teki yeni sergisi Seni Seviyorum/Beni Sev, sevilme ve kabul görme ihtiyaçlarinin alt katmanlarini ele aliyor. Seramikten pirince kadar pek çok malzemenin bir arada kullanildigi, sanatçinin giderek üç boyutlu olarak kurguladigi bu dünyada yumurta, bitkiler, çiçekler ve gözler gibi son zamanlarda Zaptçioglu’nun eserlerinde siklikla karsimiza çikan, yasama ve içe bakisa dair imgeler görülüyor. Hayvan ya da insan figürleri yeni dogurmus ya da hamile halleriyle yaratim temsilleri olarak yerlerini almisken, tek basina duran figürlerde bir memnuniyetsizlik sezilmiyor; aksine kendini tanimaya çalisan bu karakterler, iç dünyalarinda huzurlu bir yalnizliga sahipler. Onlarin asil amaci belki de kendilerini sevecek kadar iyi taniyabilmek.
13 Mayis’a kadar sürecek olan Seni Seviyorum/Beni Sev insanin kendi iç dünyasina dürüstçe bakmasiyla baslayip varligini bir bütün olarak kabul etmesiyle biten bir yol arayisi üzerine.