Banu Birecikligil, "Cephe Ardinda Flört (2005)" ve "Ye Beni... Koru Beni (2006)" baslikli sergilerinin ardindan "Kayip Manzara" ile üçüncü kez x-ist'te... Birecikligil'in yapitlari çocuklugumuzda inandigimiz, hayal ettigimiz, ögrendigimiz ancak zamanla günümüz sosyal paradokslari arasinda yitip, gitmis ve / veya dönüsmüs birtakim kavramlarin zihnimizde bugünkü yerini sorgulamaktadir. Birecikligil'in yapitlarindaki resim dili tarafsizligini imleyen bir "bitmemislik estetigi"ni vurgular. Sanatçinin, her izleyiciyi kendi "kayip manzara"sinin izlerini kendi belleginde sürecegi hatiralarina dogru yolculuklara çikaracak yapitlariyla ilgili olarak Marcus Graf sunlary belirtir: "...Yapitlardaki anti-estetik, çizgisel olmayan bir kavramsal yaklasim ve disavurumcu olmayan bir resim üslubunun üst üste binmesinin sonucudur. Bu anti-estetik, sermayenin imge havuzu ile reklam endüstrisinin bol cilali estetiginin görsel çöplügünce zaten kirletilmis olan görsel algimizi tahrip eder. Yapitlar, tipki gerçekligimiz gibi parçalanmis ve rüyalarimyi gibi tuhaftir. Farkindalikla uyku arasinda gidip gelmeleriyse onlari, kisisel çagrisimlar koleksiyonu ve gerçekligin alternatif yapilarina dönüstürür. Resimler, yanilsama ve yasam arasindaki sinirda bilgi ve oranti muhafizlarinin devriye gezmedigi bambaska bir halet-i ruhiyeye girisi saglayan açik kapilara benzerler. Orada, izleyicinin kendisini belli bir mesafeden yansitabilmesi için olagan düzeninin disina adim atabilme sansi vardir..."