Ten, Metal
Hergün heryerde rastlanan çarpisma görüntülerinde, o trajik atmosferin yanibasina ilisen bir his var;uyumlu biçim ve dokularin verdigi rahatsizlik...arabalarin modern çagin ikonlari olarak görsel hafizamizi isgal eden görüntüleri, çarpisma aninda hizli ve kesin bir dönüsüm yasiyor...satilmaya hazir yeni bir araba, biçimsel açidan insan figürünün grafik görüntüsüyle oldukça uyumsuzdur...ama kaza aninda bedenlerimizi parçalayip geçen metaller ve insan etinin bulusmasi inanilmaz...belki de asil trajik durum budur;bir arzu nesnesi parçalanip parçaliyor......
bana göre insan, dogal biyolojik varligiyla mekanik kutularin içinde herzaman egreti durur.ama bu hali olaganlastiran, modern sehir yasaminin içinde bu egreti durumu bana, bir kazadan daha çok hatirlatan - tekrar gösteren baska bir olgu yok....tek tip metaller insan bedeninin karmasik gorüntüsüne yakinlasiyor...bazen yigin haline gelmis, hurdalarin arasinda kalmis bir eli ayirdetmek bile imkansiz...
iliskimiz paradoksal...
insanin arabalarla olan karmasik, psisik baglari bir kenara, polis kayitlarinda arsivlenmeküzere çekilmis çarpisma fotograflarinin bize sundugu yüzeysel görüntü bile, sözkonusu paradoksal iliskiyi görmemize yetiyor...
arabalari seviyoruz ama onlar da bizi seviyor, hem de bazen ölesiye....
Sevket Sönmez