AnonymoX

x-ist 26 Aralik 2013 - 25 Ocak 2014 tarihleri arasinda Serkan Adin'in "AnonymoX" adli sergisini agirliyor. Serginin, Burcu Pelvanoglu tarafindan yazilmis katalog metni asagida yer almaktadir.

 

Serkan Adin'in "Anlik Ileti (2005)", "Farkli Kaydet (2007)", "E-doll (2008)" ve "Oyunbozan (2011)" sergileri gibi, bu son sergisindeki çalismalarinin da odak noktasini kadin olusturuyor. Dolayisiyla bu seri, Adin'in son sekiz yillik üretimiyle tutarli ve bu üretimin yavas yavas geçirdigi dönüsümü de bir anlamda gözler önüne sermis oluyor.

 

Serkan Adin, 2005 yilindaki "Anlik Ileti" sergisinde, dijital müdahalelerle olusturdugu fotograflari agaç baski teknigiyle kagit yüzeyine aktarmis, geleneksel yöntemlerle teknolojik yöntemleri birlikte kullanarak bir biçim dili olusturmustu. 2007 yilindaki "Farkli Kaydet" sergisininin isminde de Adin'in kullandigi bu dijital yöntemi vurgulama istegi görülüyordu. Sergi katalogu için yazdigi yazida Aysun Oran, Adin'in resimlerinde figürün yüzeye, yüzeyin figüre sinsice akarak karismasindan bahsediyor ve söyle diyordu: "Ancak bu mekânsizligin tasindigi özgür alana karsin, israrla kullanilan ‘ten'in rengi ile, kadin imgesi, kendisiyle iç içe geçmis vücut, beden ve dolayisiyla erotizm fikrini uyandirarak her izleyici için en azindan ayni baslangiç noktasindan hareketle resmi degerlendirmeye kosulluyor. Bu biçimsel donanim sayesinde izleyicide var olan bir öykü "farkli kayit" altinda irdeletilmeye çalisiliyor. Kadin figürünün aidiyeti, bildik imgesel çagrisimlari, alisilmis duygusal yagmalamalari, kadin formuna raptedilmis anlamlari sorgulatilirken, figürün oturtuldugu bir zemin ya da platform kullanilarak kadin figürü nesnelestirilmeye çalisiliyor."

 

Serkan Adin'in 2008 yilinda açtigi "E-doll" sergisinde de benzer bir etkiyi aradigini görüyoruz. Evrim Altug, bu sergi için kaleme aldigi "Mütebessim Magdurlar" baslikli yazisinda, Adin'in bir fenomen olarak kadini - karsi cinsi sanatta nasil yasadigimiz, sundugumuz ve bilgi haline getirdigimizle ilgili yeni görsel tecrübeler sundugunu dile getiriyor ve genç kadinlarin erotik bedenlerinin yeni 'görsel kodlarla' tekrar tekrar sifrelenerek gizlendigi, gizlendikçe de tahrik etkisini pekistirdigini vurguluyordu.

 

Adin'in bu yeni sergisinde yinebasrolde genç kadinlarla ve karsi cinse bakisa dair kodlarla basbasayiz. Serkan Adin'in resimleri, ilk bakista Hipergerçekçi bir yöntemle yapilmis resimler gibi düsünülebilirse de bu büyük bir yanilgi. Adin'in üretiminin Hipergerçekçilik ile kesisen tek yani, Baudrillard gibi söyleyecek olursak, malzemenin (medium) fotograf yoluyla yeniden üretimi sirasinda bir anlamda ölümün alegorisine dönüsmesi; gerçegin üstünün, simülasyon katmanlariyla örtülü olmasi nedeniyle, bu katmanlarin arasindan gerçege ulasmanin neredeyse imkânsiz olusu. Dolayisiyla Serkan Adin'in resimlerindeki kodlari desifre edebilmek için önce sanatçinin teknigini desifre etmek gerekiyor. Bazen hazir imajlara yer veren bazen de hafizasindaki bir öykü ya da film karakterinden yola çikan Serkan Adin, imajlara yaptigi müdahale sonrasinda, renk alanlarini gruplamaya özen gösteriyor. Ardindan tüm renklerin kartelasini hazirliyor, harita paftalarina çiktilar aliyor paftalara uygun ölçülerde plexi, pvc ya da branda naylonu keserek üzerlerine yerlestiriyor. Boyama asamasinda insülin enjektörleri kullaniyor ve kimyasal reçine baglayicilar yardimiyla renk tabakalarini birbirinden ayiriyor.

 

Renk tabakalari birbirinden ayrilan, hatta (Militar-x-ist adli isinde oldugu gibi) yüzeyleri birbirinden ayrilan islerinde Serkan Adin, olusturdugu mekân algisiyla (ara mekânlarla) izleyicinin dikkatini sadece kadin üzerine degil, "onu izleyen göz"ün üzerine de çekiyor. "Babysitter" resminde izleyiciyle ya da "onu izleyen göz"le direkt iliski kuran figür, "Militar-x-ist'te ve "Ottomanslap'te" bu iliskiden kaçiniyor gibi görünmekle birlikte yine bu baska göze isaret etmeyi sürdürüyor. "Gummy Style" resminde  ise Adin, jel  sekerlerle kapli arka fonu bir ayna üzerine yerlestiriyor ve bu gözün varligini izleyicinin de farketmesini sagliyor. Bir anlamda kadina bakis ani ile izleyici de mecburen yüzlesiyor, kendi bakisini kendisi yakalamak zorunda kaliyor. "Tag me!" resminde, izleyici bu iliskiyi figüre takabilecegi miknatisli rozetlerle kuruyor ve seçtigi rozet dogrultusunda anlamdaki kaymalarin farkina variyor. Serkan Adin'in üretiminde sanat tarihsel referanslari da yakalamak mümkün. Bu resimlerde, "Crime Scene"de oldugu gibi, bir Meryem ikonografisine ya da 19. Yüzyil fotografçiligindan izlere rastlanabilir.

 

Serkan Adin'in tüm resimlerinde resmin mekânina sirayet eden bir gözden söz etmek ve bu göz üzerine birçok sey söylemek mümkün: Disiligi nesne haline dönüstüren ama ayni zamanda ondan nemalanan bir kültür, kadini ancak kendi koydugu ölçütler nispetinde tanimlayan ataerkil bir kültür, kadindan korkan ve bu korkuyla kadina karsi gardini alan bir dinsel kültür... Bu, elbette upuzun bir listeye dönüsebilir ama önemli olan Serkan Adin'in bu toplumsal bakis açisini ne tür süzgeçlerden geçirdigi... Figürlerini farkli teknikleri bir araya getirerek olusturan Adin, tipki teknigindeki gibi, farkli bakis açilarini da bir araya getiriyor; bir potada eritiyor. Bu nedenle Adin'in son resimlerinde grafik dili, kadina dair algi biçimlerini ve bu algi biçimlerinin kaynaklarini görmek mümkün. Serkan Adin'in kadinlari cazibeyle korku arasinda bir ara alani tarif ediyorlar, tipki toplumsal bakis açimiz gibi...

 

Burcu PELVANOGLU

 

Doçent Doktor
Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi
Fen Edebiyat Fakültesi
Sanat Tarihi Bölümü